خرید با خطوط سفید و سیاه

در سال 1932 یک پروژه بلندپروازانه توسط گروهی کوچک از دانشجویان دانشکده بازرگانی دانشگاه هاروارد به سرپرستی «والاس فلینت» در حال اجرا بود. این پروژه، مشتری‌های فروشگاه‌ها را قادر می‌ساخت تا کالای خود را از یک کاتالوگ انتخاب کرده و کارت پانچ‌شده مربوط به آن را بردارند. سپس کارت‌ها را به مسئول فروش ارائه می‌دادند و او آن‌ها را درون دستگاه کارت‌خوان قرار می‌داد. سپس سیستم به‌طور خودکار کالاها را به قسمت فروش منتقل می‌کرد و آن‌ها را همراه با قبض پرداخت در اختیار مشتری قرار می‌داد.
بارکدهای مدرن در سال 1948 ابداع شدند. «برنارد سیلور» که یک دانشجوی فارغ‌التحصیل از انستیتوی تکنولوژی درکسل در فیلادلفیا بود، دورادور به گوشش رسیده بود که مدیر یکی از رستوران‌های زنجیره‌ای محلی از یکی از روسای دانشکده‌ها درخواست کرده تا سیستمی را برایش پی‌ریزی کنند که بتواند به‌صورت خودکار اطلاعات مربوط به محصولات را در حین خروج مشتری ثبت کند. سیلور با دوست خود «نورمن ژوزف وودلند» در این‌باره صحبت کرد. وودلند یک دانشجوی فارغ‌التحصیل 27 ساله و معلمی در درکسل بود. این مسئله او را نیز به سر ذوق آورد و او شروع به کار روی آن کرد. اولین ایده او استفاده از الگوهایی از جوهر بود که در زیر نور ماورای‌ بنفش بدرخشند.
وودلند و سیلور دستگاهی ساختند که کار می‌کرد اما دارای مشکلاتی از قبیل بی‌ثباتی جوهر و همچنین خرج زیاد چاپ الگوها بود. اما وودلند کماکان مصر بود که ایده آن‌ها کار خواهد کرد؛ به‌همین دلیل مقداری از پس‌انداز خود را برداشت و از شغل معلمی در درکسل دست کشید و به آپارتمان پدربزرگش در فلوریدا نقل‌مکان کرد تا بتواند با فراغ بال بیشتری روی این موضوع کار کند.
در 20 اکتبر سال 1949، وودلند و سیلور اختراعی را تحت عنوان «دستگاه طبقه‌بندی و روش آن» ثبت کردند. تاریخ‌نویسان مبحث بارکد، اشاره می‌کنند که بارکد آن‌ها شبیه به هدف‌های ورزش تیر‌وکمان بود و از یک سری دایره‌های هم‌مرکز تشکیل شده بود. در آن هنگام که آن دو نفر می‌خواستند چنین سمبلی را شرح دهند نماد‌شناسی آن را بر اساس الگوهایی از خطوط صاف که بسیار شبیه به بارکدهای امروزی مثل UPC و Code 39 بود، توضیح می‌دادند.
نماد آن‌ها از چهار خط سفید روی یک پس‌زمینه تیره تشکیل می‌شد که اولین خط، خط مبنا بود و موقعیت سه خط دیگر نسبت به آن تعیین می‌شد. اطلاعات توسط حاضر یا غایب بودن آن‌ها رمزگشایی می‌شد. این روش منجر به 7 نوع طبقه‌بندی می‌شد. البته مخترعان توضیح دادند که با اضافه کردن خطوط می‌توان به تعداد بیشتری طبقه‌بندی رسید؛ مثلا با 10 خط می‌توان 1023 گروه مختلف داشت.
وودلند و سیلور اختراع خود را در 7 اکتبر 1952 به‌نام خود در سازمان ثبت اختراعات امریکا ثبت کردند.
در سال 1962 سیلور در سن 38 سالگی بر اثر سانحه رانندگی درگذشت و نتوانست استفاده تجاری از اختراع خود را به چشم ببیند. وودلند در سال 1992 مدال فناوری ملی امریکا را از رئیس‌جمهور وقت دریافت کرد اما هیچ‌کدام از این دو نفر درآمد چندانی از اختراع چندین میلیارد دلاری خود کسب نکردند.
بارکد تا سال 1966 به مصرف تجاری نرسیده بود. اتحادیه ملی رستوران‌های زنجیره‌ای (NAFC) به تمامی تولیدکننده‌های تجهیزات اعلام کرد که به سیستمی برای سرعت بخشیدن به پروسه پرداخت پول و تحویل کالا، نیاز دارد. یک سال بعد شرکت RCA یکی از اولین دستگاه‌های اسکن را در فروشگاه کروگر در سین‌سیناتی نصب کرد. کدهای به‌کار رفته شبیه هدف تیروکمان بود و این بارکدها از قبل روی جعبه‌های کالا چاپ نشده بودند، بلکه به‌صورت برچسب‌هایی بعدا توسط کارکنان روی آن‌ها چسبانده می‌شدند. اما نیاز به نوعی کدگذاری بود که همه تولیدکننده‌های محصولات غذایی بتوانند از این فناوری استفاده کنند.
در سال 1969 این اتحادیه از شرکت لاجیکن خواست تا طرح یک سیستم بارکد فراگیر را ارائه کند. نتیجه، طرحی دو بخشی به‌عنوان کد شناسایی محصولات فروشگاه‌های عمومی (UGPIC) بود که در تابستان سال 1970 ارائه شد. سه سال بعد کمیته تخصصی این‌ کار، پیشنهاد پذیرش سمبل UPC را داد که هنوز هم در امریکا استفاده می‌شود. این امر تحویل شرکت IBM شد و توسط «جرج لاورر» که نقش بسیار مهمی در بسط ایده وودلند و سیلور داشت، گسترش پیدا کرد. در آن زمان وودلند نیز کارمند شرکت IBM‌ بود.
در ژوئن سال 1974 اولین اسکنر UPC توسط شرکت NCR (که بعدها شرکت ملی ثبت نقدینگی نامیده شد) در سوپرمارکت مارش در ایالت اوهایو نصب شد. در 26ام همین ماه اولین کالای دارای بارکد توسط این اسکنر بررسی شد و از بخش تحویل به مشتری عرضه گردید. این کالا یک بسته 10تایی آدامس میوه‌ای بود. قراری مبنی بر اینکه این کالا اولین باشد نبود بلکه تنها به‌طور اتفاقی توسط یک فروشنده که اسمی از او برجای نمانده، انتخاب شد. این بسته آدامس اکنون در انستیتو اسمیتزونیان موزه ملی تاریخ امریکا برای عموم به نمایش درمی‌آید.
تلاش‌های بسیار زیادی در جهت تجاری کردن استفاده از بارکد‌ها از اواخر دهه 1950 انجام شده است که از جمله‌ آن‌ها می‌توان به انجمن راهداری امریکا در دهه 1950و برچسب‌زنی به اتومبیل‌ها در سال 1967 که 7 سال به طول انجامید و در سال 1975 هم به کنار گذاشته شد اشاره کرد.
شاید اولین استفاده واقعا موفق در این زمینه را بتوان سیستمی دانست که در سال 1969 توسط جنرال موتورز برای شماره‌گذاری محورهای اتوموبیل‌های خود به ‌کار گرفته شد. اتفاقی که بارکد را واقعا به‌عنوان روشی صنعتی و کاربردی به همگان معرفی کرد در اول سپتامبر 1981 رخ داد. در آن تاریخ وزارت دفاع امریکا استفاده از کد 39 را برای نشانه‌گذاری تمامی محصولاتی که به ارتش کشور فروخته می‌شد، پذیرفت و این سیستم را LOGMARS نام نهاد که هنوز نیز از همین نام استفاده می‌شود.