انواع سیستمهای شناسایی اتوماتیک

عبارت شناسایی خودکار ، به هر گونه تشخیص الگو به وسیله ماشین اطلاق می شود. این تکنولوژی رابطه تنگاتنگی با علوم الکترونیک و کامپیوتر داشته و سابقه پیدایش و تکوین آن به دهه 30 و 40 میلادی باز می گردد؛ ولی متاسفانه با وجود تحقیقات و پیشرفتهای فراوان در این زمینه توسط کشورهای صنعتی ، در کشور ما نه تنها پژوهشی صورت نگرفته ، بلکه سعی در بکارگیری این تکنولوژی نیز نشده است . با توجه به افزایش روزافزون مراودات بین المللی و نیاز شدید به افزایش بهره وری در داخل کشور، ضرورت توجه و بکارگیری این تکنولوژی اکنون غیر قابل تردید است .

GS1 ایران

مرکز ملی شماره‌گذاری کالا و خدمات ایران در سال 1374 توسط موسسه مطالعات و پژوهشهای بازرگانی به عنوان نماینده رسمی سازمان GS1 بین‌الملل در ایران تأسیس گردید. این مرکز خدمات مختلف و گسترده‌ای را در قالب ارائه استانداردها و راهکارهای نوین در اختیار شرکتها و موسسات فعال در زمینه کالا به منظور پاسخ به نیازهای تجاری، ایجاد زبان مشترک مابین شرکای تجاری و بهبود زنجیره تأمین ملی و بین‌المللی کالا قرار می‌دهد.

مرکز ملی شماره‌گذاری کالا و خدمات ایران این موقعیت را برای شما فراهم می‌آورد تا با استفاده از استانداردهای جهانی بتوانید از عملیات زیر  جهت تأمین نیازهای تجاری خود بهره مند شوید:

       ـ کدگذاری و ارایه کالا و محموله‌ها توسط بارکد و برچسب‌های RFID

       ـ کدگذاری و شناسایی مکانهای فیزیکی و نقاط مسیر تولید و توزیع کالا

       ـ کدگذاری ویژگی های کالا (وزن، ابعاد، تاریخ تولید، غیرو) و محموله‌ ها (محتوا، مقصد، شماره سفارش خرید، و غیرو)

        ـ ردگیری و ردیابی کالا و محموله‌ها در زنجیره تأمین کالا

        ـ ثبت و اطلاع‌رسانی محصولات در این سایت و همچنین در سایت بین المللی GS1           

برگرفته از سایت GS1 ایران http://www.gs1ir.org

لیبل RFID چیست و چرا اهمیت دارد؟

شناسایی با استفاده از فرکانس رادیویی Radio Frequency Identification که به اختصار آن را RFID  می‌‌گویند یک عبارت کلی است برای تشریح سیستمی که هویت (در قالب یک شماره سریال منحصر به فرد) یک شیء یا انسان را از راه دور با استفاده از امواج رادیویی ارسال می‌‌کند. این سیستم بخشی از تکنولوژی‌های خودکار شناسایی است.

تکنولوژی‌های خودکار شناسایی یا Auto  - ID Technologies  شامل بارکدها، دستگاه رمزخوان اپتیکال و برخی از تکنولوژی‌های زیست‌سنجی (Biometrics)  از جمله اسکنرهای قرنیه چشم می‌‌شود. از این تکنولوژی‌ها در جهت کاهش زمان و نیروی انسانی لازم برای وارد کردن اطلاعات به صورت دستی و افزایش دقت اطلاعات استفاده می‌‌شود.

یک لیبل RFID رایج از ریزتراشه (Microchip) ، یک آنتن رادیویی و یک سطح چاپ‌پذیر تشکیل شده است. ریزتراشه به آنتن وصل است و آنتن نیز روی سطح چاپ‌پذیر نصب شده است. این ریزتراشه قادر است تا 2 کیلوبایت اطلاعات در خود ذخیره کند. این اطلاعات می‌‌توانند شامل یک محصول خاص یا تاریخ ارسال آن، تاریخ ساخت، مقصد و تاریخ فروش محصول باشند. برای برداشت اطلاعاتیکه روی ID لیبل وجود دارد به یک دستگاه کدخوان یا Reader نیاز است. یک دستگاه کدخوان رایج دارای یک یا دو آنتن است که امواج رادیویی را ارسال و سیگنال‌هایی که از لیبل فرستاده می‌‌شود دریافت می‌‌کند.

بیش از یک دهه است که تکنولوژی RFID توسط هزاران شرکت مورد استفاده قرار گرفته است. کاربردهای تجاری و بازرگانی RFID برخی از شیوه‌هایی را که در این تکنولوژی تاکنون مورد استفاده قرار گرفته و در آینده نیز مورد استفاده قرار خواهد داد، تعیین می‌‌کند. این تکنولوژی جدید نیست پس چرا پس از یک دهه تازه مورد استقبال قرار گرفته است؟

تاکنون هزینه بالای RFID استفاده از آن را محدود می‌‌کرد. برای بسیاری از کاربردها مثل ردیابی قطعات برای تولید لحظه‌ای و براساس نیاز (Just  in  Time)هزینه لیبل‌های RFID که بیش از یک دلار برای هر لیبل است توجیه‌پذیر بود. زیرا صرفه‌جویی که برای سازندگان به ارمغان می‌‌آورد بیش از هزینه آن بود. از سوی دیگر هنگامی که RFID برای ردیابی موجودی یا ظروف بسته‌بندی در چهاردیواری یک شرکت به‌کار گرفته می‌‌شود، لیبل‌ها قابلیت استفاده چند باره را داشتند. ولی برای ردیابی کالا در زنجیره تولیدی گسترده، جایی که لیبل‌های RFID روی جعبه‌ها و پالت‌های محصولات یک شرکت توسط یک شرکت دیگر قرار داده می‌‌شود، هزینه بالای آن دیگر توجیه‌پذیر نیست.

از سوی دیگر لیبل‌ها باید در این وضعیت یکبار مصرف باشند. شرکتی که آن‌ها را روی کالا می‌‌گذارد قادر نیست آن‌ها را مجدداً بازیافت کرده و استفاده کند. آن‌ها همراه با جعبه دور ریخته می‌‌شوند. از لیبل‌هایی که روی پالت‌ها گذاشته می‌‌شوند مجدداً می‌‌توان استفاده کرد و برخی از شرکت‌ها در حال توسعه و ابداع راه‌هایی هستند که بتوان لیبل‌های RFID روی کارتن‌ها را بازیافت کرد.

نظارت هوشمند بر تولید

مقاله فوق به مناسبت طراحی و پیاده سازی سامانه الکترونیکی ردیابی خدمات خط مونتاژ پژو برای اولین بار در کشور در تاریخ 2 اسفند 1385 در سایت آفتاب قرار داده شده است.

نماد‌شناسی سیستم کدینگ ملی

یک کد ملی، شماره‌ای منحصر بفرد و ۱۶ رقمی است که اطلاعات پایه و مشخصات یک قلم کالای مربوط به یک عرضه‌کننده را بیان می‌کند. ۷ رقم ابتدایی کد ملی، مطابق با ساختار طبقه‌بندی ملی کالاست که در خصوص کالاهای مشابه صرفنظر از عرضه‌کننده آن و یکسان می‌باشد. ۵ رقم میانی بیانگر کد تخصیص یافته به عرضه‌کننده بوده و ۴ رقم انتهایی، سریال یک قلم کالای منحصر بفرد را مشخص می‌کند. مرکز ملی شماره‌گذاری کالا و خدمات ایران، ابزار مناسب برای تبدیل کدهای ملی تولید شده به خط‌نماد را، بر اساس مورد کاربرد و با استفاده از سیستم کد ۱۲۸ و استانداردهای بین المللی، پیش‌بینی کرده است.

برگرفته از سایت پرتال اطلاع رسانی ملی کالا http://www.irancode.ir

تفاوت ردگیری و ردیابی (Tracing & Tracking)

درک تفاوت ردگیری و ردیابی و اینکه برای دریافت داده های مورد نیاز چگونه هر کدام از آنها میتواند بهتر بکار برده شود، کمک می کند که مدیران عملیاتی بدانند کدام یک جهت یک کاربرد خاص بهتر است. ردگیری به منظور افزایش کارایی شرکت، محل قطعات را در عملیات تولید و انبار مشخص می کند. تکنولوژی ثبت خودکار داده های (ADC) سنتی براساس بارکد عموما برای اقلام یکسان در نمونه های یکدست بکار برده می شود. این کار معمولا به وسیله علامت گذاری و ردگیری ظرفی که اقلام در آن چیده و بسته بندی شده اند، انجام می شود و در فعالیتهای بارگیری، دریافت و موجودی ثبت می شود. در اکثر اوقات ردگیری شامل استفاده از برچسب با بارکد پرینت شده و خواندن آنها به وسیله بارکدخوانهای دستی می باشد.

برای مثال در تولید مواد غذایی ، معمولا محصولات با یک برچسب با کد محصول جهانی (UPC) علامت گذاری می شوند. برای تمام مواد غذایی با آرم تجاری، نوع و اندازه یا وزن یکسان ، برچسب با UPC یکسان استفاده می شود. خرده فروشان نیز براساس مفهومی به نام SKU یا واحد نگهداری مواد ردگیری را انجام میدهند. بدون در نظر گرفتن اینکه چه چیزی در حال ردگیری است، یک SKU برای ردگیری همه مواد یک نوع استفاده می شود. گروه SKU یک بچ نامیده می شود و هر بچ ممکن است شامل صدها هزار کالای مشخص با یک کد UPC باشد.

ردیابی بر ثبت شجره نامه قطعات، مجموعه ها و زیرمجموعه هایی که محصول نهایی را تشکیل میدهند، تمرکز می کند. هدف ردیابی قطعات جمع آوری داده های محصول از زمان پیدایش تا زمان از بین رفتن می باشد. آئین نامه های جدید دولتی و محدود کردن ریسک در حالیکه هزینه گارانتی در شرکتها ماکزیمم است، حرکت اجباری در مسیر رشد را برای ردیابی ایجاد می نماید.

برای مثال مطابق سند مستندسازی، حساب پذیری و قابلیت فراخوان صنعت حمل و نقل که در مجمع سال 2000 آمریکا مورد تایید قرار گرفت به منظور امکان فراخوان لاستیکهای معیوب براساس شماره VIN خودرو میبایست نیازمندیهای لازم در شرکتهای خودرو سازی و تولید لاستیک فراهم شود.

در پاسخ به این نیاز، گروه صنایع خودرو سازی اقدام به توسعه استاندارد ردگیری و تعیین هویت قطعات B11 نمود که تامین کنندگان می بایست براساس یک روش یکسانی، برچسب RFID قابل خواندن و نوشتن غیرفعال را در محل مشخصی از لاستیک و چرخ قرار دهند. برچسب RFID به پشتیبانی فرایند مونتاژ و امکان ردیابی قطعه به قطعه لاستیک در چرخه عمر آن کمک می کند و چون می توان برچسب RFID را به عنوان یک پایگاه داده سبک استفاده نمود، برای ثبت VIN خودرو و اطلاعات خدمات لاستیک در تمام طول عمر آن مناسب می باشد.

بنابراین در حالی که ردگیری و ردیابی از بعضی از تکنولوژیهای ثبت خودکار داده های یکسان بهره می برند با روشهای کاملا متفاوتی به اهداف خاصی می رسند.

برگرفته از کتاب ردیابی

مقاله بهبود زنجیره تامین با ردیابی فرکانس رادیویی

یکی از اهداف مهم در مدیریت زنجیره تأمین، شناسایی و ردیابی کالا از زمان تولید تا مصرف است. به عبارتی این فرایند می‌تواند به وسیله بارکد و یا سایر وسایل شناسایی، صورت پذیرد. یکی از این ابزارها، ردیابی فرکانس رادیویی (RFID=RADIO FREQUENCY IDENTIFICATION) است. با استفاده از این فناوری، کارایی مدیریت زنجیره تأمین را می‌توان بهبود داد. این مقاله به تشریح برخی از چالشهای موجود در مدیریت زنجیره تأمین و بهبود آن به کمک فناوری ردیابی فرکانس رادیویی می‌پردازد. مشخص است که اساس دستورالعمل، شناسایی و ارزیابی یکپارچه ردیابی فرکانس رادیویی در زنجیره تأمین و تأثیر آن در عملکرد تجارت است.

شناسایی به کمک امواج رادیویی

تاریخچه فـناوری RFID به جنگ جهانی دوم بر میگردد. پیشرفـتها در مورد رادار و ارتباطات رادیویی طی دهه ی 1950 و 1960 ادامه یافـت . در دهه 1980 به منظور بهـبود عـملیات ردیابی کالاها و کنترل دسترسی به اماکن خاص در محیط‌های صنعتی، به استفاده از روش  شناسایی بوسیله امواج با فـرکانس رادیویی توجه گردید که آغازی بر توسعه این فـناوری محسوب می‌شود. این توسعه باعـث شد تا از آن در صنعـت دامداری برای ردیابی دامها استفاده شود و بعـداً در فـروشگاه ها برای ردیابی اجناس استفاده شد و این فـناوری در قـرن 21 تقـریباً در تمام کشورهای پیشرفـته عـمومیت یافـت. RFID به مفهوم استفاده از سیگنالهای رادیویی برای شناسایی خودکار یک موضوع است. برخی از کاربردهای RFID عـبارتند از :

• جمع آوری عـوارض بصورت الکترونیکی ( ETC  (Electronic Toll Collection

• شناسایی خودکار خودرو و مدیریت ناوگان خودرویی
• شناسایی واگنهای قـطار و ردگیری آنها
• شناسایی تجهیزات و کالاها و ردگیری آنها
• مدیریت فـروش و زنجیره تامین
• انجام مراقـبتهای بهداشتی
• کنترل دسترسی
• شناسایی و رهگیری جانوران
• کارتهای هـوشمند سوختگیری
• موارد امنیتی
• فـروشگاه ها
• و دهـها زمینه دیگر
     در اینجا فـرکانس رادیویی به امواج الکترومغناطیسی اشاره دارد که دارای طول موج مناسب جهت استفاده در ارتباطات رادیویی است. این امواج با توجه به فـرکانس آنها که بر حسب واحد هـرتز (Hz) سنجیده می‌شود، دسته بندی می شوند. بازه فـرکانسهای رادیویی از فـرکانسهای بسیار پایین (VLF) در محدوده 10 تا KHz30 شروع شده و تا فـرکانسهای بسیار بالا (EHF) در محدوده 30 تا GHz300 ادامه می یابد.

قابلیت ردیابی در آبزی پروری

متن حاضر مقاله ای است که در اولین کنفرانس غذاهای دریایی با ارزش افزوده اینفوسمک (قاهره – 26 تا 28 آوریل 2004 ) توسط آقای جان دالیمور با عنوان قابلیت ردیابی در آبزی پروری ارائه شده است.
مقدمه :
لغت traceability آنقدر جدید است که نمی توان آن را حتی در لغت نامه های جدید پیدا کرد. مطابق نظر Codex Alimentarius (ISO 8402): تعریف قابلیت ردیابی عبارتست از: قابلیت ردیابی از گذشتهو مشخص کردن یک ماهیت بوسیله شناسنامه هایی که از قبل ثبت شده اند. در واقع اگر قراراست از اصطلاحات عمومی تر استفاده شود می توان از اصطلاح از مزرعه تا میز غذا استفاده کرد و این دقیقا همان چیزی است که معنای قابلیت ردیابی را درخودمستتردارد. به دلایل مختلف از جمله جنون گاوی و موارد مشابه صنایع غذایی و قابلیت ردیابی باهم مترادفند.اطلاع از سالم بودن غذایی که می خوریم و عدم وجود هرگونه خطر آلودگی وبیماری حق مسلم تمامی مصرف کنندگان است چیزی که اغلب توسط تولیدکنندگان و فرآوران از قلم می افتد.
این حقیقتی است که اگر شما بتوانید سلامت کالای خود را تضمین نمایید و همچنین نامی رانیز برای این محصولات برگزینید. باز هم به فکر سود بازاریابی و منفعت تجاری خود هستید. اطمینان خاطر مشتریان هم به این معنا می باشند بازار بهتر قیمت بهتر و این درحالیست که هزینه های بالقوه قابلیت های ردیابی فراموش شده و نادیده گرفته می شوند.

قابلیت ردیابی مواد غذایی

امروزه موضوع قابلیت ردیابی بحث روز سازمانهای بازرسی آبزیان و صنایع شیلاتی در دنیا است . از ژانویه سال 2005 میلادی صنایع غذایی و شیلاتی اتحادیه اروپا و همچنین کشورهای ثالث که خواهان صادرات محصولات خود به اروپا هستند بمنظور انطباق الزامات قانون شماره 178 پارلمان و شورای اروپا مورخ 28 ژانویه 2002 میلادی بایستی این سیستم را اجرا کنند.
قابلیت ردیابی یا Traceability به معنی توانایی ردیابی کردن تعقیب و شناسایی محصول یا محموله مواد غذائی در تمام مراحل تولید فرآوری و توزیع است.
از نظر سازمان استاندارد بینالمللی (ISO )قابلیت ردیابی عبارتست از : توانایی ردیابی کردن تاریخچه محل و کاربرد محصول موردنظر هنگامی که این محصولات بیانگر مبدا محل مواد اولیه و تاریخ فرآوری میباشد. قابلیت ردیابی سلامتی مصرف کنندگان را افزایش میدهد.
قابلیت ردیابی کنترل سریع وآسان محصول را ممکن ساخته و شناسایی همه محصولات را برای مشتریان تضمین می کند.
قابلیت ردیابی توانایی شناسایی همه افزودنیها و مستندات فرآیند را برای محصولات تولیدی کارخانه تضمین می کند. همچنین ابزاری است که بوسیله آن مواد اولیه افزودنیهای غذایی محصولات و بسته بندی آنها در طول زنجیره عرضه ردیابی میشود. در نهایت قابلیت ردیابی یک سیستم کنترلی است.
مهمترین و مرتبط ترین قانون در این خصوص مواد 18 تا 20 قانون EC به شماره 2002/178 است.